آزاد آزادم ببین چون عشق درگیر من است
دیگر گذشت آن دوره که تقدیر زنجیر من است

شاید نمی دانی ولی از خود خلاصم کرده ای
آیینه خالی فقط امروز تصویر من است

با عشق تو بر باد رفت آن آرزوی مختصر
من روح بارانم ببین چون عشق تقدیر من است

 

جای آن دارد که چندی هم ره صحرا بگیرم

سنگ خارا را گواه این دل شیدا بگیرم

موبه مو دارم سخنها نکته ها از انجمنها

بشنو ای سنگ بیابان بشنوید ای باد و باران

با شما همرازم اکنون با شما دمسازم اکنون

شمع خود سوزی چو من در میان انجمن

گاهی اگر آهی کشد دلها بسوزد

یک چنین آتش به جان مصلحت باشد همان

با عشق خود تنها شود تنها بسوزد

من یکی مجنون دیگر در پی لیلای خویشم

عاشق این شور حال عشق بی پروای خویشم

 

تا به سویش ره سپارم سر ز مستی بر ندارم

من پریشان حال و دلخوش با همین دنیای خویشم

شعری از زنده یاد ژاله اصفهانی

 

 

مرا بسوزانید و خاکسترم را بر آبهای رهای دریا بر افشانید، نه در برکه، نه در رود: که خسته 

 

شدم از کرانه های سنگواره و از مرزهای مسدود.

یک شبی مجنون نمازش را شکست       بی وضو در كوچه ی لیلا نشست

سجــــده ای زد بر لــــب درگـــــاه او           پـر زلیــــلا شــد دل پـــــــــر آه او

 گفت یــا رب از چه خـوارم کــرده ای           بر صلیــب عشــــق دارم کرده ای

 جـــــام لیـــــلا را به دستــــم داده ای         واندر این بازی شکســتم داده ای

نشتر عشـقــــــش به جانــم می زنی        دردم از لیـــــــــلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشــق، دل خونم مکن         من کـــــه مجنونم تو مجنونم مکن

 مرد این بازیچـــــــــــــه دیگر نیستم             این تو و لیــــــلای تو ... من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایــــــــــــــت منم             در رگ پیدا و پنهانت منــــــــــــــم

سال ها با جور لیــــــــــــــلا ساختی            من کنارت بودم و نشناختــــــــــــی

 عشق لیـــــــــــــــــلا در دلت انداختم           صد قمار عشق یک جا بــــــــــاختم

       کردمت آوارهء صحـــــــــــــــــرا نشد               گفتم عاقل می شوی اما نشــــــــــــد

سوختم در حسرت یک یا ربــــــــــت             غیر لیــــــــــــــــــــلا برنیامد از لبت

 روز و شب او را صدا کردی ولـــــی               دیدم امشب با منی گفتم بلـــــــــــــی

 مطمئــــــــــــن بودم به من سرمیزنی          در حریم خانــــــــــــــه ام در میزنی

حال این لیـــــــلا که خوارت کرده بود             درس عشقـــــــش بیقرارت کرده بود

 مرد راهش باش تا شاهـــــــــــت کنم          صد چو لیــــــــــلا کشته در راهت کنم

.

شعری از پیرایه یغمایی

نوروز است باز و بهار!

نوروز بمانید که ایّام شمایید!

آغاز شمایید و سرانجام شمایید!

آن صبح نخستین بهاری که ز شادی
می‌آورد از چلچله پیغام ، شمایید!

آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار
آن گنبد گردننده‌ی آرام شمایید!

خورشید گر از بام فلک عشق فشاند ،
خورشید شما ، عشق شما ، بام شمایید!

نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟
اسطوره‌ی جمشید و جم و جام شمایید!

عشق از نفس گرم شما تازه کند جان
افسانه‌ی بهرام و گل اندام شمایید!

هم آینه‌ی مهر و هم آتشکده‌ی عشق ،
هم صاعقه‌ی خشم ِ بهنگام شمایید!

امروز اگر می‌چمد ابلیس ، غمی نیست
در فنّ کمین حوصله‌ی دام شمایید!

گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است ،
در کوچه‌ی خاموش زمان ، گام شمایید!

ایّام ز دیدار شمایند مبارک
نوروز بمانید که ایّام شمایید!

.

تو ای نایاب ای ناب. مرا دریاب دریاب

منم بی نام بی بام . مرا دریاب تا خواب

مرا دریاب مستانه . مرا دریاب تا خانه

مراقب باش تا بوسه . مرا دریاب بر شانه

مرا دریاب من خوبم . هنوزم آب میکوبم

هنوزم شعر می ریسم . هنوزم باد می روبم

مرا دریاب در سرما . مرا دریاب تا فردا

مرا دریاب تا رفتن . مرا دریاب تا اینجا

مرا دریاب تا باور . مرا دریاب تا آخر

مرا دریاب تا پارو . مرا دریاب تا بندر

تو ای نایاب ای ناب. مرا دریاب دریاب

منم بی نام . بی بام

مرا دریاب تا خواب

.